علوم اعصاب

دانش عصب شناسی یا نوروساینس (به انگلیسی: Neuroscience) دانش مطالعهٔ سامانه عصبی است. به طور

سنتی دانش عصب شناسی یکی از شاخه‌های پزشکی و زیست‌شناسی می‌باشد. به هر رو این دانش اکنون یک

دانش میان رشته‌ای است و در واقع با دیگر رشته‌های دانش مانند شیمی، رایانه، مهندسی، زبان‌شناسی، ریاضی؛

پزشکی، روان‌شناسی، فیزیک و فلسفه همکاری دارد.

پرسش‌هایی مانند، مغز چگونه کار می‌کند؟ مغز چیست؟ چرا مردم احساسات دارند؟ در حین بروز احساسات، چه

تغییراتی در مغز رخ می‌دهد؟ علت‌های ریشه‌ای اختلال‌های روانی و عصبی چیست؟ در این میدان دانش پاسخ داده

می‌شوند.

دانش عصب شناسی کوششی برای شناخت و درک دستگاه عصبی، شامل مغز، نخاع و سلول‌های حسی یا نرون‌ها

در سراسر بدن است. این دانش، میدان کمابیش نوینی است که به رشد، ساختار، شیمی، عملکرد و آسیب‌شناسی

دستگاه عصبی می‌پردازد. پژوهش‌ها در زمینه کارکرد عصبی، پیشینه بلندی داشته و بسیاری بنیانگذار این علم را

ابن هیثم میدانند. وی در کتاب المناظر، توصیف بسیار دقیقی از مسیر بینایی انسان و نحوه عملکرد آن آورده است.

در قرن ۱۸ نیز فریتسچ و هیتزیک گزارش کردند که تحریک الکتریکی نواحی خاصی از قشر مغز حیوانات باعث

حرکت می‌گردد. بروکا و ورنیکه نیز پزشکانی بودند که در مطالعات مجزای خود از طریق کالبد شکافی نشان

دادند که آسیب به نواحی خاصی از مغز، با نقایص وآسیب‌های زبانی همراه است. در همان زمان هوجلینگز

جکسون اظهار داشت که در کارکردهای پیچیده‌ای نظیر درک، زبان و کارهای اجرایی، نواحی مختلفی از مغز

درگیر است (لاندی-اکمن، ۲۰۰۲)

بیماران سکته مغزی، یکی از مهمترین منابع دانش در علوم اعصاب بوده و هستند چرا که با بروز آسیب در قسمتی

از مغز، بخشهایی از عملکردهای آن تحت تأثیر قرار گرفته و این فرصت را به محققین داده است تا به ارتباط بین

عملکردهای مختلف مغز و مناطق مختلف آن پی ببرند.