آفازی اختلالی است که در اثر سکته یا آسیبهای مغزی دیگر ایجاد می‌شود. در این اختلال فرد توانایی بیان را از طریق گفتار، اشاره و نوشتار و توانایی درک گفتار، اشاره و نوشتار دیگران را از دست داده و رویکرد ارتباطی فرد با افراد خانواده، دوستان و همکاران دستخوش تغییر می‌شود.

تاثیر آفازی روی ارتباط می‌تواند شدید یا خفیف باشد. در این مبحث پیشنهاداتی برای کمک به افراد آفازی در برقراری ارتباط ارائه می‌شود:

1. هنگام صحبت با این افراد تاحدامکان اصوات مزاحم را کاهش دهید (مثل صدای تلویزیون، رادیو و ...)

2. ساختار جملات خود را ساده کنید و سرعت گفتار خود را کاهش دهید. نیازی نیست بلندتر از حد طبیعی صحبت کنید اما روی کلمات کلیدی تاکید کنید.

3. از شکلهای دیگر زبان در کنار گفتار استفاده کرده و فرد را به انجام آن تشویق کنید (مثل نوشتن، ترسیم کردن، اشاره، تماس چشمی، حالات چهره و پاسخهای مثبت و منفی)

4- به آنها فرصت دهید تا صحبت کنند و برای پاسخ دادن به شما عجله نکنند. از صحبت بیهوده با آنها مگر در مواقع ضروری خودداری کنید و قبل از صبحت از آنها اجازه بگیرید.

5- تلاش آنها را برای صحبت کردن تشویق کنید.

6- درصورت نیاز جهت افزایش فهم گفتار خود توسط بیمار، از حرکات چهره و کمکهای دیداری استفاده کنید.

7- آنها را تشویق کنید که مستقل باشند و از حمایت بیش از حد آنها خودداری کنید.

8- آنها را تشویق کنید که به فعالیتهای طبیعی و روزمره خود ادامه دهند(مثل غذاخوردن همراه با خانواده، بیرون رفتن از منزل). آنها را از ارتباط با افراد خانواده یا دوستان یا صحبت در حمع منع نکنید. بهتر است تلاش کنید آنها را در بحثها و تصمیم های خانوادگی شرکت دهید. آنها را از وقایع روزمره آگاه کنید اما با بیان جزئیات مسائل روزانه، خسته‌شان نکنید.

این راهبردها جهت افزایش ارتباط در افراد مبتلا به آفازی ارائه شده است ولی هیچ تضمینی نمی‌دهد که فرد فورا ارتباط برقرار کرده یا به مهارتهای قبلی خود دسترسی پیدا کند.