آگرافی؛نقص نوشتن در آفازی بیانی دیده می شود.گاهی اوقات صورتی از اختلالات ارتباطی عصبی با پیچیدگی کم مطرح است.

در واقع نوشتن مانند بیان کلامی به طور اساسی قدری سر در نیاوردنی است. مسلما فعالیت مغذی پیچیده ای به منظور نوشتن مورد نیاز است و این در انسان ها ذاتی و مادرزادی نیست.

نوشتن یک فعالیت مغزی پیچیده است که دانشی از کدهای زبانی (واج ها و کلمه ها)، توانایی تبدیل واج ها به نویسه ها، دانشی از یک سیستم نویسه ای(الفبا)، توانایی حرکتی با مهارت بالا و توانایی فضایی دقیق به منظور تقسیم کردن و جدا کردن  نوشته ها را، می طلبد.(benson &ardila,1996,p.213)

هنگامی که تاخیر زبان بیانی و اختلالات دیده شده در کودکان که همراه با اختلالات ارتباط بیانی هستند با آفازی  بزرگسالان مقایسه می شود، این باید در نظر گرفته شود که نوشتن متفاوت از زبان بیانی باید آموزش داده شود.

در حالی که همه کودکان نورمال گفتار را بدون آموزش خصوصی یا تدریس  یاد می گیرند،نوشتن باید آموزش داده شود.

انسان ها توانایی ذاتی به منظور معنایابی، برای سمبل های کلامی ،بدون کمک گرفتن از آموزش دارند. اما معنایابی برای سمبل های نویسه ای باید آمورش داده شود.

:Reference

Dennis C. Tanner -  An Advanced Course In Communication Sciences And Disorders